DJ, labelbaas en muzikale bliksemafleider Gilles Peterson wordt vaak een "smaakmaker" genoemd, en hoewel deze beschrijving zeker juist is, laat ze slechts doorschemeren hoe diep de in Frankrijk geboren Londenaar met muziek verbonden is. Als tiener runde hij zijn eigen piratenradiostation; eind jaren tachtig richtte hij twee uiterst invloedrijke platenlabels op; momenteel runt hij een derde label en twee muziekfestivals, en zijn presenteerwerk op BBC Radio 6 en zijn eigen Worldwide FM is de laatste in drieënhalf decennium van spraakmakende DJ-optredens. Gilles is een schatzoeker, die zijn rijkdom aan jazz en funk over de hele wereld wil delen met iedereen die daarvoor openstaat. Weinig mensen hebben zo'n invloed gehad op onze muzieksmaak.

Peterson werd muzikaal volwassen in het gouden tijdperk van de midden en late jaren zeventig, toen disco en punk de wereld opschudden en soulvolle klanken als Bobby Caldwell's "What You Won't Do for Love" of Earth, Wind & Fire's "I Am" zijn belangstelling wekten. Hij begon de wereld van de jazz, funk en soul te verkennen en ging naar de kleine Londense clubs - waarvan de meeste in feite pubs of achterkamertjes van bars waren - waar deze klanken werden gespeeld.

Die clubs waren geweldig, zegt hij, stralend. "En het publiek was ook heel divers, een mix van alle culturen. Dat was het mooie van deze muziek - het was het meest diverse wat er was. En voor mij, als jongen die in de buitenwijken woonde, was het allemaal zo opwindend. We waren 14 of 15 jaar oud, gingen naar deze zalen, stonden in de hoek te luisteren naar de DJ's die deze uit Amerika geïmporteerde platen draaiden, en we leerden van hen."

Zijn drang om muziek te verspreiden bracht hem ertoe illegaal de ether in te gaan als piraat DJ. "Ik wilde muziek promoten die je nergens anders hoort," zegt hij. In die jaren werd de Britse muzikale tijdgeest sterk beïnvloed door rock & roll. Dus als je van soul of jazz-funk hield, was je al een buitenstaander omdat het niet mainstream was. Je voelde je alsof je deel uitmaakte van een geheim genootschap."

Weinigen in de muziekindustrie kunnen beweren dat ze een nieuw genre hebben gecodificeerd, maar Peterson slaagde erin precies dat te doen toen hij en collega-dj Chris Bangs de term "acid jazz" uitvonden - een schertsende verwijzing naar "acid house" - om uit het traditionele jazznetwerk te breken. "Acid jazz was een doos voor ons om al onze gekke, eclectische ideeën over jazz in te gooien," legt hij uit. Als platenlabel was Acid Jazz voorstander van deze DJ-gestuurde aanpak en, met zijn opvolger Talkin' Loud, gastheer van Galliano, Incognito, Young Disciples en Roni Size & Reprazent, om er maar enkele te noemen.

Zijn derde en huidige imprint is Brownswood, en het is duidelijk dat het label een drijvende kracht is. "Een deel van mij is erg gebrand op het tekenen en ontwikkelen van artiesten," legt hij uit. "En als radioproducer voel ik de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat minstens 70 procent van de muziek die ik draai nieuw moet zijn, omdat die artiesten dat nodig hebben." Of hij nu labelbaas of DJ is, hij is blij om artiesten die hij heeft ontdekt te zien opkomen en slagen. "Een deel van mijn plezier is groepen die ik al heel vroeg bejubelde wereldwijd zeer succesvol te zien worden. Het is een beetje als een paard dekken."